De balie rouwt om het overlijden van deken Bruno Van Dorpe.

 

Hulde uitgesproken door stafhouder Philippe De Jaegere op de uitvaartplechtigheid:
 

Beste Anne, beste familie Van Dorpe, namens de balie bied ik u mijn oprechte deelneming aan.

De balie verliest met oud deken en oud stafhouder Van Dorpe een van zijn meest vooraanstaande vertegenwoordigers.

Bruno Van Dorpe studeerde af als doctor in de rechten aan de K.U.Leuven op 19 juli 1969 en vestigde zich meteen als advocaat aan de Kortrijkse balie, waar hij stage liep bij mr. André Malfait.

In 1980 vroeg de legendarische stafhouder Pierre Roose hem toe te treden tot zijn associatie.

Bruno Van Dorpe leerde er behalve veel knepen van het vak ook zijn toekomstige echtgenote Anne Moerman kennen.

Toen stafhouder Roose de balie verliet, splitste de associatie en vestigde Bruno Van Dorpe zich samen met zijn echtgenote.

Gaandeweg specialiseerde Bruno Van Dorpe zich in het publiekrecht.

De Raad van State, deze tempel van de rede, werd zijn biotoop.

Bruno Van Dorpe was een man van de rede.

Als advocaat had hij het niet begrepen op tafelspringers en emo-pleiters.

Veel liever hanteerde hij het juridische scalpel om met zijn onverstoorbare rechtlijnigheid tot de kern van de juridische werkelijkheid te komen.

Bruno Van Dorpe engageerde zich ook voor de balie en voor het algemeen belang.

In 1988 werd hij Groepshoofd van het toenmalig Bureau voor Consultatie en Verdediging, dat zorgde voor de toewijzing van pro deo advocaten.

In 1991 werd hij lid van de raad van de Orde en in 1996 werd hij verkozen tot stafhouder van de Kortrijkse balie.

Zijn batonnaat was gekenmerkt door de steeds luider klinkende kritiek op de werking van de Belgische Nationale Orde van advocaten.

Hij was daarin een voortrekker.

Hij speelde een belangrijke rol bij de totstandkoming en de ondertekening van wat de geschiedenis zal ingaan als “de Verklaring van ’s Gravenwezel” die op 1 oktober 1997 werd getekend door op één na alle Vlaamse stafhouders en waarin werd beslist een zelfstandige Vlaamse raad van advocaten op te richten en meteen de Belgische Nationale Orde naar de uitgang te begeleiden.

Als ondertekenaar van deze verklaring draagt Bruno Van Dorpe voor eeuwig het epitheton ‘founding father van de Orde van Vlaamse balies”.

Toen in 1998 een nieuwe Vlaamse deken van de Belgische Nationale Orde van advocaten moest worden gekozen, was het onvermijdelijk dat de keuze viel op Bruno Van Dorpe.

Wie anders dan de beginselvaste en intelligente stafhouder van Kortrijk zou de moeilijke opdracht om de Nationale Orde ten grave te dragen en te zorgen voor een ordentelijke, maar ook minnelijke splitsing in twee regionale ordes tot een goed einde kunnen brengen.

In een aanvankelijk vanuit Frantalige hoek vijandig klimaat, hield bruno Van Dorpe stand.

Hij bracht zijn missie tot een goed einde en dankzij zijn transparante communicatie en zijn betrouwbaarheid geniet hij tot op vandaag veel waardering aan beide zijden van de taalgrens.

Bruno Van Dorpe was ook lid van de algemene vergadering van de Orde van Vlaamse balies.

Ik had het genoegen daar samen met hem te zetelen en was getuige van het belang van zijn tussenkomsten.

Als Bruno Van Dorpe sprak, werd geluisterd.

Zijn tussenkomsten waren doordacht, gaven vaak een nieuw inzicht en met zijn spitse humor hield hij zelfs de minder aandachtigen wakker.

Soms was hij daarbij zijn tijd ver vooruit. Vandaag wordt in de Orde van Vlaamse Balies opnieuw gesproken over een wijziging van het reglement over de briefwisseling tussen advocaten en dit op basis van een voorstel dat teruggrijpt naar een idee dat Bruno Van Dorpe zo’n 15 jaar geleden lanceerde, maar waarvoor de tijd toen niet rijp was.

Bruno Van Dorpe was onmiskenbaar een jurist. Hij hield van klare definities. Hij hield niet van debatten op grond van slecht gedefinieerde begrippen of van definities die werden aangepast in functie van het argument.

Hij hield ook van klare taal en van de letter van de wet, hooguit aangevuld met wat men daar op grond van de ratio kon aan toevoegen.

Taal was zijn stokpaardje.

Als overtuigde Vlaming, geboren kort na de tweede WO, was hij met vele anderen doordrongen van de gedachte dat de Vlamingen zich slechts konden ontvoogden door het gebruik van een algemeen Nederlands, toen nog Algemeen Beschaafd Nederlands en hij had het er moeilijk mee dat de jonge, al lang ontvoogde Vlamingen geen zorg meer dragen voor hun taal. Hij ergerde zich ook aan het steeds frequenter gebruik van streektalen in de media en op veel publieke plaatsen, inclusief op de rechtbanken.

Bruno Van Dorpe is bij velen gekend om zijn zakelijke, nuchtere kijk op de dingen.

Hij hield niet van al te veel inpakpapier en strikjes.

De naakte feiten waren voor hem al boeiend genoeg. Hij hield ervan ze te ontleden, te analyseren en daarop zijn juridisch en filosofisch geschoolde geest los te laten.

Hij hield niet van sentimentaliteiten.

Voeg geen leed toe aan het bestaande leed, was zijn stoïcijnse motto.

Bruno Van Dorpe hield ervan de dingen te benoemen zoals ze zijn. Het is nu eenmaal zo.

Maar je kon met hem ook een metafysisch gesprek voeren over de vraag of de dingen wel zijn wat ze zijn, gevolgd door een gesprek over de relevantie van zo’n vraag.

Maar wie uit zijn zakelijke nuchterheid een zekere koelheid of gebrek aan emotie afleidde, had het mis.

Onder zijn van rationaliteit gesmeed harnas zat een gevoelige ziel en een filosoof.

Hij kon kinderlijk enthousiast zijn over een nieuw inzicht, over een boek dat hij gelezen had, maar ook over de mensen die hij ontmoette en over zijn familie.

Hij was niet vals bescheiden, maar bewonderde zonder schroom en zonder enige afgunst andere mensen die hij hoog achtte en die hij graag op het voorplan plaatste.

Hij was een vir bonus.

Bruno Van Dorpe hield ook van het leven, van convivialiteit en van een goed glas.

Zelden mistte hij een gelegenheid om na een lange vergadering de avond verder te zetten bij een glas of aan een goede tafel. Hij was er graag bij en wij hadden hem er graag bij.

Een gesprek met Bruno Van Dorpe was nooit banaal. Aan koetjes en kalfjes was zijn tijd niet besteed. Het was de kern van het bestaan die hem interesseerde.

Zijn humor was bijzonder, altijd onverwacht en geestig, nooit kwetsend.

Bruno had mij vorige lente uitgenodigd naar zijn buitenverblijf in Noord-Frankrijk. Hij stond erop dat ik twee dagen zou blijven, omdat één dag veel te kort was voor de fietstocht en de vele gesprekken die hij voor ogen had. Door omstandigheden werd het uitgesteld naar volgende lente, enkele weken geleden nog door Bruno per e-mail bevestigd, maar wel met de bijkomende boodschap “we zien wel”.

Ik had nog veel gesprekken met Bruno willen voeren, maar zal me nu koesteren in wat geweest is en geen leed toevoegen aan het bestaande leed.
 

30 december 2022
Philippe De Jaegere

 

 

Rouwbetuiging OVB-voorzitter Peter Callens op LinkedIn:
 

Met grote emotie vernemen wij het overlijden, op 23 december jl., van deken Bruno Van Dorpe, de laatste deken van de Nationale Orde van advocaten van België en gewezen stafhouder van de balie van Kortrijk. Mr. Van Dorpe werd 77 jaar oud.

Zelf een zeer overtuigde Vlaming, was deken Van Dorpe tegelijk een boegbeeld van de Belgische advocatuur, die bijzonder op prijs gesteld werd aan beide zijden van de taalgrens. Zijn ervaring met de inefficiënt werkende Nationale Orde maakte dat hij mee aan de wieg stond van de Orde van Vlaamse balies.

Deken Van Dorpe was een beginselvaste, vastberaden en standvastige advocaat. Het woord ‘vast’ komt voor in al deze epitheta, maar deken Van Dorpe was, als geen andere, een rots in de branding. Op hem kon men rekenen. Zijn eruditie en milde humor maakten van hem een onvervangbare behoeder van de waarden van ons beroep, met een groot verstand en een groot hart. Naast zijn beroepsactiviteiten was Bruno Van Dorpe ook een echte ‘family man’.

Onze gedachten zijn bij zijn echtgenote, zijn kinderen en kleinkinderen, aan wie ik namens de Orde van Vlaamse Balies mijn diepe gevoelens van medeleven en dankbaarheid overbreng. Deken Van Dorpe zal zeer gemist worden.

 

27 december 2022
Peter Callens