Met het overlijden van mr. Jeroom Beernaert verdwijnt opnieuw een old school advocaat en als één van zijn vele stagiairs, maar de enige die nog actief is aan de balie, wordt mij een afscheidswoord gegund.

Zijn carrière is imposant waar hij, als ik het mij goed herinner, afscheid nam van de advocatuur op tachtigjarige leeftijd.

De eerste kennismaking in juli 1979 is een blijvende herinnering als de dag van gisteren.

Hij ontving mij in zijn bureau – clean desk – dat volledig nieuw was ingericht met achter hem een imposante bibliotheek met dikke boeken in leer ingebonden met gouden opdruk en met titels en auteurs waar ik nog nooit van gehoord had.

Toen was een dergelijke bibliotheek de trots van alle advocaten die zichzelf respecteerden.

Op dat moment had hij in mijn ogen al een respectabele leeftijd en als broekje keek je op naar een stijlvol man strak in het pak, bijzonder goed verzorgd, en wat mij opviel waren zijn blinkend gepoetste schoenen.

Later verdacht ik hem ervan dat hij met zijn das ging slapen – dit heb ik echter niet kunnen vaststellen.

Zo is hij gebleven en zo zal hij herinnerd worden door de weinigen onder ons die hem nog kenden.

In deze advocaat-gentleman, die eerder ernstig overkwam en graag met het recht speelde en daarin was geïnteresseerd tot zijn laatste dag, schuilde ook een maatschappelijk geëngageerde mens die zich inzette in tal van verenigingen en organisaties.

Maar ook schuilde in hem, hetgeen wij als stagiairs pas later ontdekten, een levensgenieter die hield van reizen, een goed glas wijn en alle leuke dingen die het leven aangenaam maakten.

De traditionele jaarlijkse barbecue met alle stagiairs die ooit op het kantoor voorbijkwamen, was altijd een feest waarbij Jeroom, zoals we hem dan mochten noemen, zijn das had geruild voor een hemdje met korte mouwen.

Naarmate de avond vorderde, werden de grenzen afgetast waarbij zijn echtgenote Lieve alvast de wenkbrauwen fronste, maar waar onze patron stil van genoot.

De advocaat in hem was plichtsbewust en correct met een grote zelfdiscipline, hetgeen hij ook probeerde mee te geven aan zijn stagiairs.

Wij zaten op de eerste verdieping toen wij kennismaakten met onze eerste dossiers en ik verdenk er hem van dat hij er daar een aantal had gedeponeerd waar hij zelf grondig de pest aan had en waar hij hoopte dat één van ons het licht zou zien en de verlossing zou brengen.

Een mooie tijd is definitief voorbij en met Marc Bottelier heb ik aan mijn stage een vriendschap voor het leven overgehouden. Ook met onze patron werd het een vriendschapsrelatie voor het leven dat voor hem jammer genoeg nu voorbij is.

Hoe konden wij weten dat wij hem de laatste keer zouden ontmoeten in de loop van 2019 op een etentje in Heule?

In december 2007 interviewde de Kortrijkse baliekrant Jeroom, toen reeds 60 jaar advocaat.

Jeroom wilde 100 jaar worden en hij is erg dicht gekomen, maar elk afscheid, hoe voorspelbaar ook, doet pijn.

Met zijn dochter Nathalie en kleindochter Charlotte Declercq wordt de traditie verder gezet.

Jeroom, het ga je goed.

Philippe Vandromme