In de rubriek 'Billet d'humeur' kan u een maatschappelijk (niet noodzakelijk juridisch) relevant opiniestuk op Henri laten publiceren, via henri@baliewestvlaanderen.be. Het kan daarbij ook om een repliek op een eerder verschenen billet d'humeur gaan. 

In deze billet d'humeur heeft mr. Michiel Descheemaeker het over kuddegevoel versus burgerlijke ongehoorzaamheid.

 

“Our society must make it right and possible for old people not to fear the young or be deserted by them, for the test of a civilization is the way that it cares for its helpless members.”

In 1954 pende Nobelprijswinnares Pearl S. Buck deze fraaie en kostelijke woorden neer.

Ongetwijfeld meende onze regering geïnspireerd te zijn door deze Amerikaanse muze wanneer zij een draagvlak poogde te creëren voor haar op ministeriële besluiten gevoerde beleid tegen corona en hiervoor de nodige zeemzoete slogans, voorzien van de anno 2020 onmisbare #,  op haar tweetaccount  neertokkelde:

#TousEnsemble….
#PloegVan11Miljoen

Een gemeenschappelijke vijand kan wonderen doen voor het samenhorigheidsgevoel.  En het is over dat samenhorigheidsgevoel,  -sta me toe er een semantische draai aan te geven, waardoor u onmiddellijk de teneur van dit schrijfsel zal begrijpen – kuddegevoel dat ik het in dit bulletin wil hebben.

Want achtbare confraters, ik mag toch hopen dat gij een volgzame en aldus een brave burger zijt geweest?!

Gij hebt toch de toegang tot uw woonst ontzegd aan tante Zenobie die in uw tuin met de benen gekneld in de foutieve overtuiging verkeerde, gebruik te mogen maken van uw sanitaire voorziening?

Gij hebt toch het mondmaskertje goed aangespannen toen u gezeten aan het venstertje, zoals voorgeschreven was, in de trein richting de kust spoorde en op de terugweg dit kleinood netjes opgeborgen in de meest hygiënische omstandigheden in uw binnenzak?

Gij hebt toch uw buren aangegeven toen u met uw arendsoog een 6-jarig kind teveel in het vizier kreeg tijdens het verjaardagsfeestje?

Ik maak me er gemakkelijk vanaf: ik cherry-pickte er zowaar ongegeneerd op los en somde op wat het meest in mijn kraam paste.

En eerlijk… bij sommige van die regels kon er soms zelfs een monkellachje vanaf: “Hah. In de gloria”.

De met-een-uitvoerend-ambt-beklede-regelneven zijn ook maar mensen van vlees en bloed,…toch?

Het lachje vergaat echter in woede wanneer ik het heb over de onzaligen die door Buck aangehaald werden in de aanhef.

Woonzorgcentra waar uw moeder of vader, uw oma of opa,… zou moeten genieten van een vredevolle oude dag, werden soms omgebouwd tot niets minder dan oninneembare versterkte burchten waar familieleden als pestlijders verdreven werden.

En ze bestaan, de woonzorgcentra waar ma of pa moederziel alleen stierven.

Geen lieve laatste woorden, geen tedere aai over de wang, geen vertrouwde warme hand,…

Die Tous Ensemble was er niet toen onze onzalige meest geliefden de barre en kille tocht die tegelijk de laatste zou zijn, inzetten.

Het maakt me boos en mistroostig.

Was er maar een zucht van onze Nobelprijswinnares haar woorden neergedaald aan die regeringstafel toen regels opgelegd werden waardoor die onzaligen in de hoogste nood alleen achtergelaten werden.

En gelukkig zijn ze er.
De ongehoorzamen.

Prof. dr. em. Manu Keirse verwoordde het helder toen hij zijn burgerlijke ongehoorzaamheid in de woonzorgcentra verdedigde (De Tijd, 27 december 2020):

“We vonden dat we het onze mensen niet konden aandoen te sterven zonder familie rond zich heen. En we beseften dat ouderen doodgaan van eenzaamheid, niet van corona.”

Want laat ons nooit meer vergeten:
Lex dura, sed lex is je reinste onzin.
Burgerlijke ongehoorzaamheid kan echt wel eerbaar zijn!