Mr. Peter Naert heeft een journalistieke achtergrond, maar maakte een carrièreswitch en is sinds kort stagiair aan onze balie. Hij deelt met ons zijn wedervaren als kersvers advocaat!

FLANEL ONDER WOL
Mijn eerste ervaringen op de rechtbank
 

Begin oktober was het zover... de nagelnieuwe toga lag na de eedaflegging al een maand klaar op een donkere en droge plek, zoals voorgeschreven. Nu mocht hij over de arm, mee richting de rechtbank. Dit was mijn zwart-witte vaandel om aan te kondigen: hier moet ik zijn, professioneel dan nog wel. Knikjes van confraters tussen parking en zittingszaal voelden niet anders dan aanmoedigende supporterskreten. Zo vertaalde ik het althans, zodat de twijfel die mijn passen zou kunnen belemmeren, overstemd werd door hun stille gejuich.

Als het begin van een carrière een zoektocht is, zoals de boutade het stelt, dan waren daar binnen het gerechtsgebouw de eerste twee doelen van mijn zoektocht alvast duidelijk: het toilet en de oudste confrater. Ik vond ze – gelukkig – niet op dezelfde plek. En in de juiste volgorde. Het dragen van de toga voorkomt enig onderscheid in uiterlijke tekenen of andere mogelijke bevooroordeling, zo heeft men ons uitgelegd. Niettemin zijn slijtage aan de bontjes, de ontbrekende knoop of de lichtzwarte togatint een handige beoordelingsgids voor de kilometerstand van de zeer gewaardeerde confrater die mij heeft voorgesteld aan de zetel. Oef, dat was alvast gelukt... waar was dat dichtste toilet nu alweer? Ik geloof dat de rest van mijn kalmte daar was achtergebleven.

Want het echte werk moest nog beginnen. Vijf jaren aan universitaire boekenkennis, papers en examens blijken compleet nutteloos wanneer tijdens de zitting zaak na zaak passeert, in de wetenschap dat jijzelf daar straks vol schijnbaar zelfvertrouwen en overtuiging moet staan om jouw zegje te doen aan de rechter. Die wellicht zelfs zal luisteren naar jouw woorden, die jou letter voor letter zal fileren, die jou met doordringende blik zal scannen op angstzweet en daver... vluchten naar het toilet is nu geen optie meer.

Mijn enige houvast was de zenuwachtige blik van een mede-stagiair in de zaal, een spiegel die hetzelfde lot is beschoren. De afroeping van het mij bekende rolnummer zou dit lot bezegelen, de spreekwoordelijke dood of gladiolen. Enfin... in mijn hoofd ontspon zich alvast een Grieks epos.

Op flanellen benen, enigszins gecamoufleerd door de fonkelende wollen toga, zette ik mij schrap. Met een dun gesmeerd laagje zelfvertrouwen op, hoorde ik mezelf (gespeeld) professioneel ‘verstek en vonnis’ vorderen. Tot mijn verbazing schoot de griffier niet in een lachkramp, noch werd ik neergebliksemd door de minachtende toorn van de voorzitter. Ik hoorde een (niet-gespeeld) professioneel antwoord, noteerde licht wazig een datum en kon beschikken.

Het flanel uit mijn benen schuddend en mijn – intussen klamme – vaandel van victorie uittrekkend, verliet ik wat warm aangelopen het gerechtsgebouw. Of neen, niet alvorens ik nog even mijn safe space had opgezocht... Ik moest intussen al lang niet meer, maar het geluid van het doorspoelend toilet vertaalde ik toch ook heel even in het gejoel van een juichende menigte. Op naar de volgende, laat mijn bontjes nu maar verder verslijten.
 

Peter Naert